علم خیمه گاه سید و سالار شهیدان گویی تا قیامت در اهتزاز است و همچنان در همه اعصار در میان آتش و دود سربلند کرده و هر دل عاشق و آزاده ای را مجذوب مظلومیت و حقانیت خود می کند و این پرچم آزادگی که گاه به رنگ سیاه و به نشانه عزا و گاه به رنگ سرخ یعنی ثارالله که در پهنای تاریخ انتقام آن گرفته نشده و همواره گرم و تازه است، اسطوره وار در فرهنگ و ادب ما ایرانیان نمود و نماد پیدا کرده و در بلندای قلبهای این مردمان افراشته شده است.
جاذبه منحصر بفرد و متکی به معنویت الهی که در وجود امام حسین (ع) و علمدار رشید ایشان حضرت عباس (ع) پیداست و دیده ها و دل ها را اسیر خود می کند، همچون اقیانوسی بیکران جزیره های کوچک اختلاف و فاصله های عقیدتی و دینی را در خود محو کرده است و در این موج عشق و عرفان جز تپش همدلی و همنوایی ضربانی احساس نمی شود چنانکه اگر در برخی حوزه ها، تفاوت سلیقه ها و نگاه هایی در میان مذاهب شیعه و سنی یافت شود، همسویی و پشتگرمی مذاهب در مکتب و نهضت حسینی حقیقتی انکارناپذیر است و عزت و آزادگی امام حسین (ع) از عوامل اتحاد شیعه و سنی است.
از مناطقی که به عنوان نمادهای وحدت شیعه و سنی به شمار می آیند، شهرستان های تالش و آستارا در استان گیلان هستند تالشی که با ۲۰۰ هزار نفر جمعیت در پنج بخش از حوزه استحفاظی وسیعی در خطه گیلان برخوردار است و حدود ۴۰ درصد جمعیت این شهرستان را برادران و خواهران اهل سنت تشکیل داده اند و در شهرستان مرزی بندر آستارا نیز که ۹۱ هزار نفر در دو بخش سکنی گزیده اند، حدود ۱۷ درصد جمعیت، اهل سنت هستند.
هر چند در هفته وحدت مسلمانان که با ولادت پیامبر اعظم (ص) مقارن است، اتحاد شیعیان و سنیان در شهرستان های یاد شده در آئین های مختلف به نمایش گذاشته می شود و پیوندهای اجتماعی، فرهنگی و مدنی اقوام و اقلیت های مذهبی در تالش و آستارا بسیار عمیق و درهم تنیده است اما این برادری و وحدت مومنانه، زیر لوای پرچم حسینی هم بسیار مشهود و معلوم است.
این روزها در دوردست ترین و صعب العبورترین روستاهای کوهستانی تالش نیز پرچم های سیاه عزای اباعبدالله (ع) برافراشته است، آنجا که نه دوربینی و نه تماشاگری هست و ردپایی از ریا و تظاهر در زمین نقش نمی بندد، شمع عشقی روشن است و چه اشک های بی ریا و جانسوزی که بر گوشه دیدگان تنها و به یاد امام تشنه لبان جاری نمی شود در روستاهایی که اغلب ساکنان آن اهل سنت هستند، هر خانه به حسینیه تبدیل شده و کوچه های گاه گلی با پرچم های عزا مزین شده است.
مسلمانان شیعه و سنی در شهرستان های تالش و آستارا این روزها بیش از هر زمان دیگر به همدیگر احساس نزدیکی و برادری دارند و همکاری و همراهی آنها در برپایی محافل و مجالس عزای حسینی در دوردست ترین نقاط، حکایت از عشق و باوری خلل ناپذیر در روح و جان آنها نسبت به اهل بیت پیامبر اسلام (ص) دارد و به واقع چه ریسمان و حبل المتینی محکم تر و استوارتر از خاندان عصمت و رسالت می توان برای پیوندی ناگسستنی مابین ادیان الهی یافت!؟
وقتی عشق حسین (ع) زبانه می کشد، مصداق ترجیع بند ماندگار محتشم کاشانی، دل سنگ، آب می شود و این لهیب و شعله های جانسوز که در عین حال به دلیل اتصال به عبودیت و ملکوت، بسیار دلنشین و دوست داشتنی است، قصی القلب ترین انسان ها را نیز نسبت به هم مهربان و رحیم می کند و آنجا که ماجرای اخلاص عمل سرور آزادگان عالم، دل ها را تسخیر می کند، نه تنها پیروان مذاهب اسلامی بلکه گروندگان به اقلیت های سایر ادیان نیز واحیسنا سر می دهند و دست بر سینه در برابر خیمه گاه همیشه سوزان وی اظهار همدردی و تاثر می کنند.
مانا باد این عشق که مرزها را در می نوردد و کروناهای مخوف و متعدد نیز هرگز نخواهند توانست در سرزمین پهناور دل ها قرنطینه اعمال کنند و در میان جان عشاق حد و حصر قائل شوند.
گویی هر قطعه ای از زمین؛ کربلا و هر روز عاشوراست اما با این تفاوت که اهل زمین به فریاد “هل من ناصر ینصرنی” لبیک می گویند و کفایت عقلی و معنوی عشاق جهان، کفر و کوفه را در کف حیرت غرق کرده است و جهان و جهانیان هر سال نسبت به سال قبل و هر قرن نسبت به قرن گذشته، بالغ تر و عاقل تر گرداگرد علم وحدت حلقه می زنند.
حسین (ع) فرزند کسی است که نگین پادشاهی را در حال قیام و قعود و از روی کرم به گدا بخشیده بود و اکنون دست های بخشنده شهروندان قلمرو عشق و ولایت، خانه به خانه در می زنند و بدون توجه به اسم و رسم ها و گرایش های عقیدتی، دینی، سیاسی و اجتماعی به همدیگر مهر و محبت بذل می کنند یعنی علم وحدت مسلمانان جهان تا ابد بر قله دل در اهتزاز است.
