به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی فرهنگ سار، هنر خیابانی اشکال و انواع مختلف دارد اما هیچکدام به اندازه آثار الکساندر فارتو، ملقب به ویلز (Vhils)، هیجان‌انگیز و خلاقانه نیستند. این هنرمند برزیلی در ۱۵ سال گذشته، با تکنیک منحصربه‌فردی که دارد هنردوستان در سراسر جهان را شیفته خود کرده است؛ او به جای پاشیدن رنگ یا چسباندن پوستر به ساختمان‌های شهر، از خودِ سازه برای هنرآفرینی استفاده می‌کند. وی در طول فعالیت خود، از نیشتر و اسکنه گرفته تا مته، چکش و حتی مواد منفجره برای کنده‌کاری چهره‌های واقع‌گرایانه از بومیانی و مردمان به حاشیه رانده شده روی دیوارهای در حال فروپاشی استفاده کرده است.
ویلز در آخرین پروژه خود که پایان دوره صنعتی (The End of the Industrial Era) نام دارد، ساختمان‌های فرسوده زادگاهش در پرتغال را به عنوان بوم جدید خود برگزید و از مواد منفجره برای تصویر کردن چهره یک مرد بومی روی ساختمان استفاده کرد. این چهره که بر مبنای عکسی بایگانی شده از کارگر یک کارخانه تصویر شده بود، در اثر انفجار ظاهر شد و بنایی که بومش بود در کسری از ثانیه فروریخت.
رونمایی از این نقاشی و از بین رفتنش تنها در دو ثانیه اتفاق افتاد، اما ویلز با استفاده از یک دوربین فیلمبرداری نسل جدید با سرعت دو هزار فریم بر ثانیه موفق شد این صحنه را همزمان از چند زاویه ثبت کند. ویلز به واسطه این ویدئو توانست اثر هنری ناپایدار خود را جاودانه و ماندگار کند.
نسخه دیجیتال این ویدئو و تکه‌های باقی‌مانده از چهره کارگر، ۲۳ ژوئن (چهارشنبه، ۲ تیر ۱۴۰۰) در قالب توکن‌های غرقابل معاوضه یا ان‌اف‌تی در حراجی ساتبیز به مزایده گذاشته می‌شود.
