به گزارش روز شنبه گروه فرهنگی فرهنگ سار، لوئیز گلوک Louise Glück برنده نوبل ادبیات ۲۰۲۰، شاعر و مقاله‌نویس آمریکایی است که در سال ۱۹۴۳ در نیویورک متولد شد. مادر وی از مهاجران روس و از سمت پدری از یهودیان مجارستانی بودن که به آمریکا مهاجرت کرده بودند. پدرش که آرزوی نویسندگی در سرمی‌پروارند، وارد کسب و کار شد و مادرش دانش آموخته کالج ولسلی/Wellesley College بود. والدین او از کودکی آموزش اسطوره‌شناسی یونان و داستان کلاسیک را به او آغاز کردند و لوئیز از سنین کودکی شعر می‌نوشت.
لوئیز کودکی و نوجوانی پرتلاطمی را به ویژه با از دست دادن یک خواهر بزرگ‌تر گذراند و در نتیجه بیماری بی‌اشتهایی عصبی که بعدها در آثارش منعکس شده است، دبیرستان را ترک کرد و حتی نتوانست به عنوان یک دانشجوی تمام‌وقت در کالج حضور یابد. درمان وی هفت سال به طول انجامید؛ مسیر پرمشقتی که به وی شیوه اندیشیدن و در نهایت غلبه بر این بیماری را آموخت.
این شاعر آمریکایی بعد از دوره درمان طی سال های ۱۹۶۳ تا ۱۹۶۶ در کارگاه‌های شعرشناسی مدرسه مطالعات عمومی دانشگاه کلمبیا شرکت کرد و در این کلاس ها با شعرای مطرحی چون لئونی آدامیز /Léonie Adams و استنلی کونیتز/ Stanley Kunitz شعرهای آمریکایی را خواند که از آنان به عنوان آموزگاران و مریدان مطرح خود یاد می‌کند.
گلوک اولین اثر نظم خود را به عنوان بچه اول/ Firstborn در سال ۱۹۶۸ منتشر کرد که با استقبال منتقدان ادبی روبرو شد ولی این شروع خوب ادامه نیافت و انتشار اثر بعدی سال ها به طول انجامید تا عاقبت در سال ۱۹۷۵ وی با اثری به نام خانه ای در لجن‌زار/ The House on Marshland به صحنه ادبی بازگشت؛ اثری که نقطه عطفی در مسیر کاری وی به شمار می‌آید و به گفته منتقدان و روزنامه‌نگاران ادبی طی آن به عنوان صدایی متمایز معرفی شد. گلوک از سال ۱۹۸۵ به تدریس در کالج ویلیام ماساچوست به عنوان مربی رشته زبان انگلیسی رو آورد در حالیکه همچنان به نوشتن شعر نیز ادامه می‌داد.
وی در طول بیش از پنج دهه فعالیت هنری، ۱۲ جلد کتاب شعر و چندین نثر ادبی و جستار منتشر کرده و تقریبا هر جایزه معتبر ادبی را از جایزه کتاب ملی آمریکا و جایزه ویلیام کارلوس ویلیامز انجمن شعر آمریکا گرفته تا جایزه ملی حلقه منتقدان کتاب، مدال ملی علوم انسانی و جایزه پولیتزر را دریافت کرده است. منتقدان ادبی و همتایانش او را به خاطر ابیات موجز، مستقیم و اعترافی تحسین می‌کنند.
این شاعر توانمند که از سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۰۴ ملک الشعرای آمریکا بود، به استفاده از داستان‌های اساطیری، تاریخ یا طبیعت برای نوشتن از تجارب شخصی و زندگی مدرن شناخته می‌شود. وی علاوه بر نویسندگی در چند موسسه شعر نیز تدریس کرده و هم اکنون از استادیاران دانشگاه ییل است.
گلوک در آثار خود بر کشف جنبه‌های مختلف ضربه روحی، تمایلات و طبیعت تمرکز دارد. شعر او در کاوش این مضامین گسترده، به بیان و نمایش صریح غم و انزوا مشهور شده است. این شاعر آمریکایی همچنین در اغلب اشعار خود کهن‌الگوهای اساطیر یونانی را با ابیات معاصر درباره پیوندها و روابط خانوادگی در هم می‌آمیزد.
گلوک: انتظار دریافت نوبل را نداشتم
روز پنجشنبه آکادمی سوئد نام گلوک را به عنوان برنده جایزه نوبل ادبیات ۲۰۲۰ اعلام کرد. تصمیمی که گلوک می‌گوید به هیچ‌وجه آمادگی آن را نداشت.
این شاعر و مقاله‌نویس در مصاحبه با روزنامه نیویورک تایمز، گفت: کاملا از این که آنها (اعضای آکادمی سوئد) یک شاعر سفیدپوست آمریکایی را انتخاب کردند، شگفت‌زده شدم. اصلا با عقل جور در نمی‌آید. خیابان محل زندگیم پر شده از خبرنگار. مردم مدام به من می‌گویند چقدر متواضع هستم. من متواضع نیستم اما فکر می‌کردم چون اهل کشوری هستم که در حال حاضر چندان محبوب نیست و چون سفیدپوستم و هر جایزه‌ای که بوده قبلا به ما سفیدپوستان رسیده، بنابراین بسیار بعید به نظر می رسید این اتفاق برای من بیفتد.
تاکنون یک کتاب کامل از اشعار گلوک به فارسی ترجمه نشده است ولی برخی از اشعار وی به همت اسدالله امرایی و میثم کیانی به زبان فارسی نیز ترجمه شده ند. فریده حسن‌زاده در کتاب خود به نام رد پای عشق در شعر زنان جهان از هزاره‌های قبل از میلاد تا امروز (نشر بید، ۱۳۹۸) نیز برخی از اشعار وی را ترجمه کرده است.
