به گزارش پایگاه تحلیلی خبری فرهنگ سار،
به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگارا فرهنگ سار دیده ویروس کرونا طی هفته‌های اخیر در صدر رسانه‌های جهان قرار گرفته است. گسترش و شیوع این ویروس واکنش‌های متفاوتی را از سوی مردم جهان به‌همراه داشته است.
از جمله این واکنش‌ها عمل به توصیه‌هایی بود که هر یکی از نخبگان و اندیشمندان جامعه به آنها ارائه می‌دادند؛ از توصیه‌های بهداشتی و درمانی گرفته تا توصیه‌های فرهنگی و اجتماعی. در این هیاهوی کرونا و امواجی از توصیه‌های پیشگیرانه درمانی، اخباری مبنی بر “توصیه‌های دینی در دفع بلایا” مثل دعا و برخی اذکار و اوراد، توجه افکار عمومی و رسانه‌های جهان را به خود معطوف کرد؛ توصیه‌هایی که عمدتاً برگرفته از فرهنگ دینی جوامع بود. امواج اولیه این ماجرا از کشورمان ایران و توسط برخی اندیشمندان دینی شکل گرفت و این مسئله برگرفته از همان باورهای مذهبی بود که در فرهنگ چندصد ساله ما ریشه دوانده بود؛ همان باورهایی که برگرفته از آموزه‌های حیات‌بخش اسلام بود.
اما در این بین رسانه‌های خارجی و فارسی‌زبان که وابستگی‌شان به سرویس‌های امنیتی غرب برای همگان به اثبات رسیده است، همچون گذشته فرصت را غنیمت شمرده و سناریوی تخریب باورهای مذهبی را پیش گرفتند. این گروه از رسانه‌ها سعی در القای این مسئله بودند که دعا در شرایط بحرانی ــ همچون چالش کرونا ــ نشانه عقب‌افتادگی مدنی و اجتماعی است.
اهمیت دعا در باورهای مسیحیت و یهودیت
این در حالی است که مسئله دعا و مناجات از آموزه‌های تمام ادیان آسمانی است؛ چه اینکه نصوص فراوان قرآنی، کتاب مقدس عبری و عهد جدید در زمینه دعا، بیانگر اهمیت و جایگاه آن است؛ به عنوان نمونه بخش‌هایی از مزامیر یا زبور داود به عنوان بخش‌هایی از عهد عتیق، شامل موضوعات مختلف نظیر بیان رنج‌ها، درخواست کمک و اعلام توکل به خداوند است.
در مسیحیت و منابع انگلیسی دعا معادل prayer آمده است که در لغت به معنای مخاطب قراردادن خدا و در اصطلاح همان دعا است. بر اساس کتاب مقدس، دعا صرفاً فعالیتی بشری نیست، بلکه گفت‌وگویی شخصی با خداوند حیّ و راستین است. دعاهای مسیحی در خلال سده‌ها متحول شده و مکان و زمان آنها اشکال گوناگونی به خود گرفته که منطبق با ویژگی‌های فرهنگی ملل گوناگون بوده است. تطابق یافتن با هر یک از فرهنگ‌ها، روندی پرتلاطم، اما ضروری بوده که به شکل گرفتن انواع جدیدی از دعا نیز انجامیده است. این امر به ویژه درباره کشورهای اسلامی مصداق دارد. مسیحیان در این کشورها می‌کوشند، در غنای تجربه‌های معنوی ملل ساکن آن کشورها سهیم شوند و آن را به زبان نیایش ترجمه کنند. این مسئله گویای پویایی جوامع مسیحی در برخورد با مسائل و چالش‌های روز اجتماعی است.
با این اوصاف نه تنها ملت ایران برگرفته از آموزه‌های دین مبین اسلام آموخته در هر شرایطی باید در قالب دعا و مناجات روی به قدرت بی‌منتهای خداوند متعال کند، بلکه هر ملتی که خود را تابع آموزه‌های دینی خود می‌داند به این اقدام که ریشه در تاریخ انسان دارد روی می‌آورد.
جالب است که طی روزهای اخیر نشریه نیویورک پست در بحران کرونا صفحه اول نشریه خود را اختصاص به تیتری با عنوان «heaven help us» «خدایا به آمریکا کمک کن» داد.
همچنان که تا پیش از این شخص معلوم‌الحالی همچون ترامپ که تا پیش از این سعی می‌کرد خطر شیوع ویروس کرونا را بی‌اهمیت جلوه دهد، در توئیتی نوشت: “افتخار بزرگی برای من است که یکشنبه ۱۵ مارس (۲۵ اسفند) را به‌عنوان «روز ملی دعا و نیایش» اعلام کنم. ما کشوری هستیم که در طول تاریخ در زمان‌هایی مانند الآن برای محافظت به قدرت خداوند روی آورده‌ایم.” سوای از اینکه سوابق ترامپ گویای عدم پایبندی‌اش به مبانی دینی و اخلاقی است و هربار برای فریب افکار مردم آمریکا خود را متدین جلوه می‌دهد، اما این اقدام ناشی از همان فرهنگ مسیحیت در برخورد با چالش‌ها و بحران‌های سخت اجتماعی است.
حال باید از این رسانه‌های نیابتی و وابسته سکوت‌شان درباره اینچنین مسائلی را پرسید. رسانه‌هایی که همواره ثابت کرده‌اند پایبند به هیچ قید و بندی و اصول اخلاقی و ارزشی نیستند و تنها مسئله‌ای که برایشان در اولویت قرار دارد، تخریب باورهای مذهبی ملت ایران و براندازی نظام اسلامی ایران است
