سه شنبه, ۱۸ اردیبهشت ۱۴۰۳ / ۰۰:۴۶:۴۶
به گزارش سرویس فرهنگی پایگاه تحلیلی خبری فرهنگ سار، امیر محمد بهامیر؛ قصه پریان و قهرمانان قدرتمند از دیرباز همیشه در داستان های ایرانی وجود داشته اند. داستان هایی افسانه ای که به دنیای ماورای واقعیت می پردازند و ما را با خود همراه می کنند تا در این دنیا همراه با قهرمانانشان ماجراجویی کنیم. ادبیات […]
به گزارش سرویس فرهنگی پایگاه تحلیلی خبری فرهنگ سار، امیر محمد بهامیر؛ قصه پریان و قهرمانان قدرتمند از دیرباز همیشه در داستان های ایرانی وجود داشته اند. داستان هایی افسانه ای که به دنیای ماورای واقعیت می پردازند و ما را با خود همراه می کنند تا در این دنیا همراه با قهرمانانشان ماجراجویی کنیم. ادبیات فانتزی و علمی تخیلی در ایران و جهان طرفداران بسیاری دارد. داستان هایی مثل ارباب حلقه ها یا هری پاتر یا حتی جنگ ستارگان از جمله فضاهای داستانی هستند که همگی با آن ها آشنا هستیم.
رویداد افسانه ها جزو برنامه های جذاب در حوزه ادبیات گمانه زن است که هدفش پیدا کردن استعداد های جوان و نویسندگانی است که می خواهند دیده شوند. به قول مسئولین این انجمن که کاملا غیرانتفاعی و بدون حمایت در حال کار هستند، افسانه ها در ۱۲ سال گذشته تلاش کرده است تا تحولی در دنیای ادبیات گمانه زن ایجاد کند.
چهارشنبه ۲۲ آبان روزی بود که اختتامیه پنجمین دوره مسابقات افسانه ها در فرهنگ سرای ارسباران برگزار شد. همایشی صمیمی که جوانان علاقه مند به ادبیات گمانه زن با حضور در آن نشان می دادند که علارغم تمام خبرهای بدی که در حوزه کتاب و کتاب خوانی می شنویم هنوز هستند کسانی که کتاب در زندگیشان جاریست.
رویداد افسانه ها از جمله حرکت های خوب در حوزه نشر ادبیات علمی تخیلی و فانتزی یا به اصطلاح گمانه زن است. فضایی که باعث می شود نویسندگان جوان و جویای نام با حضور در آن بتوانند داستان های خود را به عرصه داوری بگذارند و راه جدیدی را پیش سوی خود باز کنند. جوانان و همچنین نوجوانانی که می توانند اینده دار حوزه ادبیات ما باشند.
این روزها که وضعیت کتاب و کتاب خوانی به خصوص در ژانر های گمانه زن خوب نیست این که ببینیم هنوز هستند کسانی که علاقه مند به کتاب اند و عشق به داستان ها و افسانه ها در آن ها موج می زند جذاب است. جوانانی که بعضی از آن ها سال ها منتظر دیده شدن بودند. همچون برنده جایزه افسانه ها در بخش علمی و تخیلی که گفت من اولین داستان خود را در ۱۵ سالگی نوشتم ولی ۲۵ سال طول کشید تا اولین جایزه ام را ببرم.
همین جمله کوتاه نشان می دهد که چه استعداد های در کشور وجود دارند که کشف نشده اند. زیرا همه جشنواره های این چنین مختص به اثاری هستند که چاپ شده اند. همگی می دانیم که پروسه چاپ یک اثر به قدری سخت و طولانی هست که خیلی ها نمی توانند به دنبال آن باشند. یا حتی بسیاری از همین استعداد ها در شهرستان هایی حضور دارند که نمی توانند اثری را به چاپ برسانند.
به همین علت رویداد های مثل افسانه ها که آثاری که هرگز چاپ نشده اند یا حتی شانس آن را ندارند که چاپ شوند را می بیند و اجازه می دهد که دیده شوند. داستان هایی که بعضی از آن ها به قدری خوب هستند که بتوانند حتی در جهان مطرح شوند و نشان دهند که ادبیات ایران به قدری غنی است که می تواند جهان را تسخیر کند. یا حتی می تواند میزبان ادبیات دیگر کشورها نیز باشد، مثل برنده جایزه بخش فانتزی که دختری از سرزمین افغانستان بود. دختری که به گفته خودش نماینده همه افغانستانی هایی است که در ایران زندگی می کنند و آمده است تا بگوید دنیای کتاب ها فارغ از هر گونه نژاد، ملیت و مذهب می تواند پذیرای همه انسان ها باشد.
دنیایی به وسعت یک جهان که مرزی برای آن وجود ندارد. چندی قبل متنی خواندم که می گفت افسانه ها در حال مرگ اند. نمی دانم منظور نویسنده از این که می گفت افسانه ها در جامعه ما در حال فراموشی و مرگ هستند چه بوده است. اما می توانم در جوابش بگویم شاید افسانه ها در حال فراموشی باشند ولی افسانه های جدیدی در حال متولد شدن هستند که روز چهارشنبه من خود افتخار آن را داشتم تا شاهد متولد شدن بسیاری از ان ها باشم.
روی سخنم با همگی مردمان سرزمین ام است، درست است که شاید گذاشتیم افسانه های گذشته بمیرند اما بیایید نذاریم افسانه های جدید نیز همچین سرنوشتی را پیدا کنند. نگذاریم کتاب ها از زندگیمان بروند و در عوض دنیای مجازی جای آن ها را بگیرند. کتاب ها بخشی از هویت ما هستند همچون افسانه ها که هویت یک ملت را می سازند.
/انتهای پیام
