یدالله شادمانی ازجمله بازیگران توانایی است که سالهاست نقشهای کوتاه و فرعی در آثار مختلف از “خسته نباشید” تا “طعم شیرین خیال،” را مجالی می‌کرد برای سرگرم کردن مخاطب. شادمانی درکنار تسلط بر بازی بدن، لهجه شیرین کرمانی را نمک ایفای نقش هایش می‌کند و همین اسباب لذت دوچندان مخاطب می‌شود.
شادمانی در ماههای اخیر دو نقش در دو سریال مختلف ایفا کرده. یکی در سریال خانگی “سیاوش” و دیگری در سریال تلویزیونی “نون خ”. فضای راحتی که از سوی سروش محمدزاده و سعید آقاخانی کارگردانان این دو سریال ایجاد شده اسباب توسعه بیشتر نقش را فراهم نموده.
شادمانی نوعی بداهه در بازیش دارد که وقتی در خدمت متن قرار می‌گیرد به شدت می‌تواند موتور محرک درام باشد.
سعید آقاخانی در دو فصل اول “نون خ” در کنار مطرح کردن بازیگرانی همچون سیروس میمنت، کلی بازیگر بومی را وارد سریال کرده و به آنها نقشهای ماجراجویانه سپرد. حالا آقاخانی در فصل سوم یدالله شادمانی را رو کرده که به درستی و در جای مناسب وارد داستان می‌شود و به‌اندازه بداهه‌پردازی دارد و بی آن که به سمت زنندگی برود، طنازی می‌کند.
طنازی‌های یدالله شادمانی در “نون‌خ” کاملا درخدمت فضای کمدی سریال است؛ درست برخلاف “سیاوش” که سریالی با رگه‌های تلخ است که بناست با ورود یدالله شادمانی کمی از تلخی کاسته شده و روی خوش زندگی نمایان شود.
هم “نون خ” و هم “سیاوش” می‌توانستند به جای یدالله شادمانی یکی از ده‌ها بازیگر تکراری شده در نقشهای مکمل را به کار گیرند ولی این کار را نکرده‌اند تا به یکی از ویژگی‌های فراموش‌شده سریال‌سازی که چهره کردن گمنامان و کم‌نامان است، وفادار باشند.
دادن مجال حضور به یدالله شادمانی مشتی نمونه خروار است از راه و روشی درست که البته فقط از کارگردانان آشنا به جریان بازیگری برمی‌آید.
فراوان بازیگر مجرب و مهجور داریم؛ همچون گوهرانی که فقط باید توسط گوهرشناسان به کار گرفته شوند تا بهترین کاراکترها را خلق کنند. با سپردن نقش به چنین بازیگرانی هم می‌شود فضای سریالها را متنوع کرد و هم بار سرگرمی‌سازی را افزایش داد.
