اخیرا شنیدم در یکی از نشریات نویسنده‌ای به آقای خانلری هتاکی کرده است. روانشاد دکتر پرویز ناتل خانلری، آنقدر خدمت کرده است که جایگاهش در صفحه درخشانی از تاریخ ادب ایران جاویدان بماند.
بدون تردید خدمات دکتر خانلری در عرصه زبان فارسی با کتاب‌های چندگانه او چون تاریخ زبان فارسی، دستور زبان فارسی و وزن شعر فارسی هرگز فراموش نخواهد شد. همچنین ترجمه‌های درخشان او از الکساندر پوشکین و راینر ماریا ریلکه و دیگر ادبا از یاد رفتنی نیست. از سروده‌های او اگرچه دیوان شعر نداشت اما شعر «عقابِ» او در زبان فارسی جاویدان است.
در نقد هنرهای تجسمی، مقالات او در مجله سخن جایگاه ویژه‌ای دارد. مجله «سخن»، از دیگر خدمات اوست که در عمر سی‌وپنج ساله آن، روشنگر بخش مهمی از تاریخ ادبیات معاصر ایران و حامی پژوهش‌های گرانقدر و ارزشمندی بود که همین حالا هم هیچ محققی از آن بی‌نیاز نیست.
سرانجام، «بنیاد فرهنگ ایران» که به‌دست او ایجاد شد؛ یکی از بزرگترین ناشران متون ادب فارسی بود؛ مرکز بزرگی که هنوز که هنوز است میراث‌خوارانی دارد که آنها را تجدیدچاپ می‌کنند.
پرویز ناتِل خانلَری، ادیب، سیاست‌مدار، زبان‌شناس، نویسنده و شاعر معاصر ایرانی است. وی در ۲۹ اسفند ۱۲۹۲ در یک خانواده مازندرانی که در عصر قاجار شغل دیوانی داشتند، زاده شد.
از کارهای ارزشمند خانلری، انتشار مجلّهٔ سخن از سال ۱۳۲۲ تا ۱۳۵۷ بود که جمعاً ۲۷ دوره منتشر شد. شمارهٔ اوّل مجلّه به صاحب‌امتیازیِ ذبیح‌الله صفا منتشر شد، امّا با رسیدن خانلری به سی سالگی، صاحب‌امتیازی مجلّه به او منتقل شد. مجلّهٔ سخن، به خصوص در دوره‌های اوّل خود، دریچه‌ای به روی ادبیّات جهان بود و محلّی برای انتشار آثار نویسندگان تازه‌نفس و شاعران نوگرا بود، و نقش بسزائی در جهت‌گیری ادبیّات فارسی در دورهٔ معاصر داشت.
