به گزارش گروه فرهنگی فرهنگ سار از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، نوروز رجبی با اعلام این خبر گفت: تل خسرو از اندک استقرارهای دائم دامنه های جنوبی رشته بلندی های دنا در استان کهگیلویه و بویراحمد مورد کاوش تعیین عرصه و حریم قرار گرفت.
او افزود: این تپه که ۱۵۰ متر درازا و ۱۰۰ متر پهنا دارد، نزدیک به ۲۰ متر بلندی دارد و به سبب داشتن نهشت های فرهنگی دوره های گوناگون و توالی فرهنگی منطقه ای اهمیت زیادی دارد.
رجبی گفت: این تپه کلیدی در فاصله ۲ کیلومتری جنوب شهر یاسوج جای دارد و در سال ۱۳۷۶ به شماره ۱۵۵۲ در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است. رودک سراب تاوه مهمترین منبع آبی نزدیک به تپه است که امروز از فاصله ۱۵۰ متری غرب تپه می گذرد.
این باستان شناس افزود: کاوش لایه نگاری این تپه که در سال ۱۳۸۷ توسط نگارنده انجام شد نشان داد، سطحی ترین لایه فرهنگی این تپه بقایای یک دژ مربوط به دوره قاجار و لایه های زیرین آن به استقراری از هزاره پنجم پیش از میلاد و دوره باکون می رسد، با این همه این استقرار بیش از هر زمان در هزاره سوم و دوم پیش از میلاد مورد توجه بوده است.
اگرچه در آغاز دهه هفتاد خورشیدی با انجام گمانه زنی های گسترده توسط فریبا سعیدی، این تپه تعیین حدود عرصه و حریم شد آن برنامه مناسب به کمیته حرایم کشور نرفت و به دلیل نبود ضوابط مشخص و مصوب، بویژه در دو دهه گذشته شاهد دست اندازی های زیادی به حدود عرصه و حریم تپه به وسیله کشاورزان و اهالی بودیم آنگونه که سیمای امروزین تپه و پیرامون آن در یک دهه گذشته دگرگون شده است.
رجبی اظهار داشت: با مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری و با حمایت اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان کهگیلویه و بویراحمد، امسال برنامه تعیین عرصه و حریم تپه با باز کردن حدود ۱۸ گمانه کوچک پیرامون تپه انجام، حدود عرصه آشکار و حریم مناسبی برای آن تعریف شد.
سرپرست هیئت باستان شناسی گفت: کاوش های تازه نشان داد به سبب قرار داشتن تپه در دامنه و دره ای که دارای حجمی از فرسایش سالانه خاک است بر خلاف تصورهای اولیه، گستره عرصه تپه بیش از ۸ هکتار است و این برنامه حفاظتی قادر خواهد بود تا از تخریب و آسیب بیشتر به حدود عرصه تپه توسط کشاورزان یا فعالیت های عمرانی و توسعه ای جلوگیری کند و چارچوب مناسبی برای حریم آن در نظر گرفته شود.
او افزود: گمانه زنی های تازه نشان داد، در دامنه شمالی و شرقی تپه گسترش استقرار در هزاره سوم و دوم پیش از میلاد اتفاق افتاد و در دوره اسلامی بیشترین گسترش استقرار در بخش جنوب شرقی انجام شد. همچنین این برنامه پژوهشی مشخص کرد رودک سراب تاوه در دوره های مختلف چند بار تغییر مسیر داده و همیشه در بستر کنونی جریان نداشته است.
