“زبیده آزادی” اهل روستای چاهان، هنرمند و آوازخوانی است که سالها پیش به اتفاق موسی بلوچ (دونلینواز) اجراهای متعدد خارجی داشته و حال دچار بیماری روحی و جسمی است و با فقر دست و پنجه نرم میکند. او امروز از مسئولان درخواست حمایت دارد.
به گزارش فرهنگ سار؛ یکی از مشکلات غمانگیز اهالی موسیقی نواحی، فقر هنرمندان و بیتوجهی مسئولان به وضعیت معیشتی و شغلی آنهاست. مقوله فقر محدود به شهر و استان خاصی نیست و بهطور گسترده در سراسر کشور وجود دارد و شمال و جنوب و شرق و غرب نمیشناسد گرچه استانها و شهرهای محروم سهم بیشتری از این معضل دارند و این همه درحالیست که هنوز آمار دقیقی از هنرمندان موسیقی نواحی کشور در دست نیست.
یکی از این مناطق محروم، استان سیستان و بلوچستان است. موسیقی این استان مانند دیگر هنرهای منطقه قدمت بسیاری دارد و رمز ماندگاری آن نیز تنها تلاش هنرمندان گمنامی است که با وجود مشکلات بسیار؛ هنوز میخوانند و مینوازند و داشتههایشان را به نسلهای پس از خود انتقال میدهند. “زبیده آزادی” بانوی بلوچ یکی از همین افراد است که حال در گمنامی به سر میبرد و زندگی نابسامانی دارد.
این بانوی موسیقیدان که بیکاری و عدم فعالیتهای هنری باعث افسردگیاش شده، آلام بسیاری دارد.
۱۰ سال است بیمارم، بیمه نیستم و مداوا نشدهام / تنها داریم قرصهای مسکن است
این بانوی بلوچ میگوید: ۵۴ سال سن دارم و حال چند سال است خانهنشین شدهام. تا آن زمان که سالم بودم مشکلات کمتری داشتم به این دلیل که در زمینه موسیقی فعالیت میکردم، با هر دشواری بود زندگیام را میگذراندم اما حالا حدود ده سال است بیمارم و مداوا نشدهام. بیمه هم نیستم.
بیماری شما چیست؟
میگوید: بینایی یکی از چشمانم را تا حدود بسیاری از دست دادهام و دچار سنگ کلیهام. سردردهای دردناکی هم دارم که سالهاست با من است. بهطور دقیق نمیدانم بیماریام چیست، چون برای مداوایام کاری نکردهام به این دلیل که پولی نداشتهام تا خارج دوا و درمان کنم. طی این مدت هم تنها دارویی که مصرف کردهام قرص مسکن بوده است.
فقط کمیته امداد حمایتمان میکند
هیچ درآمدی ندارید؟
پاسخ میدهد: هیچ درآمدی ندارم، جز آنچه که کمیته امداد به ما میدهد. آنها ماهانه سیصد هزار تومان به ما میدهند که البته مبلغش خیلی ناچیز است و دردی از ما دوا نمیکند.
این بانوی بلوچ با اشاره به اینکه تا ۱۵ سال پیش فعالیتهای حرفهای داشته و در کشورهای مختلف به اجرای کنسرت پرداخته، میگوید: ۵ سالی هست که دیگر فعالیت هنری ندارم. البته دو یا سه سال پیش با عیسی بلوچ، فرزند موسی بلوچ، برای اجرای یک برنامه به سراوان رفتیم.
هنوز صدای خوبی دارم
زبیده خانم میگوید: درست است که بیمارم و شغلی ندارم، اما همچنان میتوانم در عرصه موسیقی فعالیت کنم. من هنرمندم و آوازهای بلوچی بسیاری خواندهام و از برم. هنوز هم صدای خوبی دارم، با این حال حتی هنرمندان منطقه به سراغم نمیآیند. گاهی مواقع برخی مستندسازان برای تصویربرداری به روستای ما میآیند و از من میخواهند که بخوانم و من هم برایشان میخوانم، چون هنر و موسیقی دیارم را دوست دارم؛ هرچند حتی دندانی هم برایم نمانده است.
خانهام آب ندارد و سقفش فرو ریخته!
از هنر دورم، حالم خوب نیست
زبیده آزادی حرفهایش را به پایان میبرد: به دلیل دور بودن از کارهای هنری و اجرا حالم خوب نیست. افسرده و ناراحتم و شاید دلیل بیماریهایم نیز همین باشد. از مسئولان درخواست دارم به من کمک کنند تا بیماری چشم و سنگ کلیهام را درمان کنم، تا پس از آن بتوانم زندگی خود و فرزندم را سر و سامان دهم.
توضیح بخشدار نیکشهر
محمد بلوچ زهی سالها پیش درباره وضعیت “زبیده آزادی” گفت: «در دوره اصلاحات که اوج شکوفایی فرهنگ و هنر بلوچستان بود، زبیده آزادی هم مورد حمایت قرار گرفت و اجراهای زیادی هم در کشورهای اروپایی داشت. وضع مالی این هنرمند هم نسبت به گذشته رو به بهبود بود اما در دوره آقای احمدینژاد و ایجاد برخی محدودیتها، وضعیت او هم مثل بقیه هنرمندان آشفته شد. فوت نوازنده سرشناس دونلی بر اثر تصادف هم روند آشفتگی و گوشهگیری او را تسریع بخشید. بهرغم اجراهای بینالمللی که زبیده آزادی داشت اما هیچگاه نتوانست دوباره در ایران روی صحنه برود. همزمان با شروع روند بیماری روانی او هم حتی پیشنهاد کردیم که کمک کنند در تهران برای زنان روی صحنه برود اما موفق نشدیم.» /ایلنا