به گزارش روز پنجشنبه فرهنگ سار، گروه طالبان که هنوزهم بر جنگ پافشاری می‌کنند با تلاش بی‌حدوحصر دولت افغانستان و آمریکا پای میز مذاکره کشانده شدند و این موضوع موجب این ذهنیت میان اعضای رهبری این گروه شده است که می توانند با همین روش به تمام خواسته هایشان دست یابد.
به نظر می‌رسد که اگر در آینده مذاکرات وضعیت این گونه ادامه یابد و طالبان برای قبولاندن خواسته‌های خود به دولت افغانستان اینگونه ادامه دهد، روند صلح با چالش مواجه خواهد شد.
این در حالی است که اگر دولت افغانستان هم در مقابل از موضع سخت وارد مذاکرات شود و هیچ انعطافی نشان ندهد، روند گفت‌وگوها به بن بست کشیده می‌شود و همچنین عقب نشینی مداوم هیأت دولت و پافشاری طالبان منجر به تحمیل اکثریت خواسته‌های آنها و فاصله گرفتن از نظام دمکراتیک و دستاوردهای دو دهه اخیر دولت خواهد شد.
گفت‌وگو با طالبان تنها در صورتی معنی و مفهوم پیدا می‌کند که دو طرف در حصول به خواسته‌های خود انعطاف نشان دهند. اما انعطاف پذیری به معنی زیر پا گذاشتن خطوط قرمز دو طرف نیست بلکه انعطاف پذیری در دادن امتیازها و فرصت مشارکت در ساختار قدرت و میزان سهم در قدرت است.
اگر گفت‌وگو ها از امتیازها و مشارکت در ساختار قدرت خارج شود و بر محور تغییر قانون اساسی و نظام کنونی باشد و طرف حکومت نیز آن را بپذیرد، به معنی نادیده گرفتن دو دهه پیشرفت و تلاش مردم، دولت و نخبگان کشور خواهد بود.
در همین راستا باید خطوط قرمز دولت و گروه طالبان کاملا مشخص شود و تعریف گردد تا دو طرف به روشنی از مواضع یکدیگر مطلع بوده و مذاکرات را به درستی هدایت کنند.
دولت افغانستان که تاکنون قانون اساسی، حقوق زنان، دستاوردهای دو دهه گذشته، عدم آزادی زندانیان طالبان و نظام جمهوری اسلامی را خطوط قرمز در مذاکرات با طالبان خوانده بود اکنون از شماری از این خطوط عقب نشسته اما طالبان در هیچ موردی کوتاه نیامده اند.
برای مثال دولت افغانستان بیش از پنج هزار زندانی طالبان را آزاد کرد و پذیرفت که برخی ماده های قانون اساسی نیز تعدیل شود و همچنین توافقنامه آمریکا با طالبان را که پیش از این بی اعتبار می دانست، آن را هم بعنوان مبنای مذاکرات پذیرفته است.
طالبان تاکنون حاضر نشده است در روند مذاکرات، دولت افغانستان را به رسمیت بشناسد و هیأت دولتی را نیز مجبور کرده است از نام جمهوری اسلامی و دولت افغانستان بگذرد و از دو هیات فقط به عنوان طرف های مذاکره کننده یاد کند و آن را در دستورکار مذاکرات جا دهد.
اما مهمترین خواست دولت، مردم، کشورهای خارجی و نهادهای بین المللی از گروه طالبان برقراری آتش‌بس بوده که طالبان هرگز به آن تن نداده و همچنان بر ادامه جنگ پافشاری می کنند.
پس از توافق دو طرف برسر دستورکار مذاکرات، ماده‌های پیشنهادی دولت و طالبان برای گفت وگو برسر مسائل اصلی که قرار است از ماه ژانویه سال آینده آغاز شود، چنین برداشت می‌شود که بازهم آتش‌بس در فهرست طالبان جای ندارد و آن را برای مراحل پایانی گذاشته‌اند.
پس از تعطیلی ۲۳ روزه مذاکرات در دوحه، رئیس جمهوری و مشاور امنیت ملی افغانستان بر برگزاری دور بعدی مذاکرات در داخل افغانستان تأکید کردند و سیاستمداران و برخی کشورهای منطقه هم آن را بهترین گزینه برای ادامه مذاکرات بین افغانستانی و بدور از اعمال نفوذ از خارج می دانند. اما اکنون سخنگوی گروه طالبان این خواست رئیس جمهوری و مشاور امنیت ملی افغانستان هم رد کرده و گفته است که این پیشنهاد برای حفظ قدرت شخصی و منافع فردی صورت گرفته است.
«محمدنعیم وردک» تأکید کرده است که رئیس جمهوراشرف غنی برگزاری دور بعدی مذاکرات در داخل افغانستان را برای تخریب روند مذاکرات صلح مطرح کرده است.
وی افزوده است که دور بعدی مذاکرات نیز در دوحه برگزار خواهد شد و مدعی شده است که اکثریت مناطق افغانستان تحت تسلط طالبان بوده و هر تصمیمی که بگیرند به خود آنها مربوط می شود.
با این شرایط، شماری از آگاهان و سیاستمداران بر این باورند که در تفکر طالبان هیچ تغییری بوجود نیامده است.
