به گزارش فرهنگ سار، نسخ تعزیه که همواره مورد توجه اهل فن بوده، یکی از مهم‌ترین وجوه این گونه نمایشی است و ناصربخت نیز در کتاب پژوهشی خود به تفصیل به این موضوع پرداخته است.
امروز که به نام امام حسین مزین شده، یکی از نمونه‌های این اشعار را به نقل از این کتاب با یکدیگر مرور می‌کنیم؛ نمونه‌ای در ستایش آزادگی حسین (ع). در زمانه‌ای که بسیاری از ما برای جاه و مال ناچیز و زودگذر دنیا، شرط آزادگی و انسانیت را زیر پا می‌گذاریم، مرور این شعر شاید تذکری به جا باشد.
گفته شده در مجلس شهادت امام حسین، ایشان یاری اجنه و ملائک را رد
می‌کند و خود پس از ندای جبرییل اجازه می‌دهد تا با او همان رود که تقدیر گشته است:
امام حسین (ع):
ای پیک خداوند جهان، حضرت جبریل
وی ز عفرجنی همه اهل سماوا
در یاری من آمده‌اند از ره یاری
ارواح صد و بیست هزار نبی‌الله
از عرش الی‌الفرش نظر کن که ستاده
ناسوتی و کروبی و لاهوتی و الا
از آدم و شیث و نجی و یونس و حزقیل
یعقوب و سماعیل و زموسی و ز عیسی
هم مالک اب آمد هم مالک آتش
هم مالک باد آمده هم مالک غبرا
هم خازن رضوان و دگر مالک دوزخ
میکال و سرافیل هم از عالم بالا
دردائل و سنجائل و منصور وزفطروس
مستدعی اذنند همه در صف هیجا
شب مولود ببردند ملایک سوی عرشم
اندر آن شب همه اسرار نهان گشت عیانم
تن بسودند ملایک تو بگفتی همه روحم
همه بودند مرا جسم و تو گفتی همه جانم
من حسینم که محمد شه لولاک بفرمود
که حسین از من و من هم زحسین سروجانم
من حسینم که مکیدم عوض شعر، زبانی
از نبی جد کبارم که بود شیره جانم
من امام قرشی سبط رسول مدنی‌ام
مکی‌ام، هاشمی‌ام، ابطحی‌ام، شاه جهانم…
منبع :تاثیر ادبیات مکتوب بر مجالس شبیه خوانی، محمد حسین ناصربخت، انتشارات پرسمان.
انتهای پیام
