به گزارش پایگاه اینترنتی اطلس نیوز، گروهی از محققان دانشگاه ایالتی واشنگتن در آمریکا این سیارات فراخورشیدی را با استفاده از داده های ماموریت تلسکوپ «کپلر» کشف کرده و می گویند، این سیارات قابل سکونت ممکن است نسبت به زمین شرایط بهتری برای حفظ حیات در مدت زمان طولانی تر داشته باشند.
احتمال وجود حیات در جای دیگر از این جهان یکی از سوالات عمده ای است که علم مدرن همواره در جستجوی آن است.
در حالی که هنوز هیچ مدرک مستقیمی از وجود چنین حیاتی کشف نشده است اما مأموریت های شکار سیاره فراخورشیدی مانند ماموریت فضاپیمای «کپلر» بسیاری از ایده ها را در مورد چگونگی شکل گیری سیستم های سیاره ای تغییر داده و ابزارهایی را برای محققان فراهم کرده اند که می توانند درباره حیات ورای منظومه شمسی بدون تمرکز زیاد بر حدس و گمان، بیاندیشند.
از بیش از چهار هزار سیاره فراخورشیدی که تاکنون کشف شده اند، تعدادی قابل سکونت قلمداد می شوند؛ البته این اصطلاح تا حدودی گمراه کننده است زیرا به این معنی نیست که فردی بتواند در یک سیاره فرود آید و خانه سازی را شروع کند.
بلکه قابل سکونت بودن یک سیاره به این معنی است که یک سیاره سنگی در منطقه مداری راست اطراف ستاره خود قرار دارد و درجه حرارت آن به اندازه ای است که آب مایع بدون یخ زدن یا جوشیدن در سطح آن وجود داشته باشد. برای مثال زمین با این معیارها قابل سکونت است اما ونوس و مریخ قابل سکونت نیستند.
اکنون محققان دانشگاه ایالتی واشنگتن، ۲۴ سیاره فراخورشیدی پیدا کرده اند که نه تنها قابل سکونت بوده بلکه بالقوه قابل سکونت تر از زمین هستند. این سیارات فراخورشیدی در فاصله بیش از ۱۰۰ سال نوری از خورشید واقع شده اند و دارای برخی ویژگی هایی هستند که باعث می شود برای حفظ حیات بهتر از زمین باشند.
یک موضوع که به گفته محققان می تواند یک سیاره را قابل سکونت تر سازد، خورشید آن است. فرض معمول این است که سیاره ای قابل سکونت محسوب می شود که مداری به دور ستاره ای از نوع G مانند خورشید، کشف شود.
با این حال، عمر چنین ستاره هایی فقط حدود هشت تا ۱۰ میلیارد سال است در حالی که تکامل هر چیزی به غیر از ساده ترین شکل حیات روی کره زمین، چهار میلیارد سال طول کشیده است. از طرف دیگر، یک ستاره کوتوله از نوع K خنک تر از خورشید است و جرم کمتری نسبت به خورشید دارد اما طول عمر آن تا ۷۰ میلیارد سال خواهد بود که برای پیدایش و تکامل حیات مدت زمان طولانی تری را ارائه می دهد.
دو عامل دیگری که یک سیاره را قابل سکونت می سازند، اندازه و جرم آن سیاره است. بخشی از علت قابل سکونت بودن زمین، اندازه آن است. زمین به اندازه کافی بزرگ است که بتواند از لحاظ زمین شناسی فعال باشد و یک میدان مغناطیسی محافظ داشته و از جاذبه کافی برای حفظ اتمسفر برخوردار باشد.
طبق گفته این تیم، اگر یک سیاره ۱۰ درصد بزرگتر از زمین باشد، سطح بیشتری برای زندگی در آن وجود خواهد داشت. اگر جرم آن ۱.۵ برابر زمین باشد، فضای داخلی آن گرمای بیشتری را از زوال رادیواکتیو حفظ خواهد کرد، مدت بیشتری فعال می ماند و مدت زمان بیشتری اتمسفر خود را نگاه خواهد داشت.
علاوه بر این اگر جهانی پنج درجه سانتی گراد گرم تر از زمین باشد و آب بیشتری داشته باشد، از تنوع زیستی یک جنگل بارانی در بیشتر قسمت های خود برخوردار خواهد بود.
محققان خاطر نشان کردند که هیچ یک از این ۲۴ سیاره کشف شده تمام این معیارها را ندارند اما یکی از آنها چهار عامل مهم را دارد. به هر حال، همه ۲۴ سیاره یاد شده می توانند کانون مطالعات بعدی تلسکوپی باشند.
مشروح این مطالعه در نشریه Astrobiology منتشر شده است.
