چهارشنبه, ۶ تیر ۱۴۰۳ / ۰۵:۲۲:۳۹
دولت این کشور در دو راهی ادامه ممنوعیت که تبعات اجتماعی داشت یا باز کردن درهای واردات که منجر به تضعیف جایگاه تولیدکنندگان می‌شد قرار می‌گیرد.
تاریخ انتشار: شنبه ۱۷ مهر ۱۴۰۰ – ۱۴:۲۴
کد خبر: ۴۱۰۲۴۳
دولت این کشور در دو راهی ادامه ممنوعیت که تبعات اجتماعی داشت یا باز کردن درهای واردات که منجر به تضعیف جایگاه تولیدکنندگان می‌شد قرار می‌گیرد.
به گزارش « » محمد نجار صادقی*// هم‌زمان با تاکید دوباره بر ممنوعیت واردات لوازم خانگی، بحث ریشه‌دار و کهنه درباره اینکه مسیر توسعه، «حمایت» دولت از صنایع است یا پیروی از «اقتصاد آزاد» و اصالت بخشی به رقابت، زنده شد.
اگر کره جنوبی را نمونه موفقی در صنعت لوازم خانگی بدانیم، مطالعه تطبقی نسبت دولت-صنعت در این کشور می‌تواند نگاه دقیقی به ما که در دو راهی سیاستگذاری قرار گرفته‌ایم بدهد.
بر اساس «سند رسمی وزارت برنامه ریزی مالی کره جنوبی» دولت این کشور در سال ۱۹۶۰ واردات لوازم خانگی و قطعات مربوط به آن را برای ۵ سال ممنوع می‌کند. هم‌زمان فروش لوازم خانگی خارجی(که عملا قاچاق بودند) نیز با برخوردهای شدید انتظامی محدود می‌شود.
با گذشت زمان و پایان این فرجه ۵ ساله، رفته‌رفته تولیدکنندگان لوازم خانگی کره‌ای قدرتمند شده و توان صادراتی در کالاهایی که تولید می‌کردند را پیدا می‌کنند اما از تولید کالاهای جدید و های‌تک (از جمله تلوزیون) ناتوان می‌مانند.
دولت این کشور در دو راهی ادامه ممنوعیت که تبعات اجتماعی داشت یا باز کردن درهای واردات که منجر به تضعیف جایگاه تولیدکنندگان می‌شد قرار می‌گیرد.
دولت کره راه میانه را بر عهده می‌گیرد و به تولیدکنندگان اجازه می‌دهد در ازای صادرات تا سقف ۵۰ درصد قطعات تلوزیون وارد کنند. به این ترتیب پس از گذشت چند سال تولیدکنندگان لوازم خانگی کره‌ای می‌توانند در تولید این کالا هم به خودکفایی برسند.
حمایت دولت کره به همین جا ختم نمی‌شود و در گام بعدی با وجود برداشتن ممنوعیت واردات، برای کالاهای وارداتی تعرفه بالا و برای قطعات مورد نیاز تولیدکنندگان تعرفه بسیار پایین وضع می‌کند.
کره جنوبی الگوی بسیار خوبی از حمایت هوشمند از تولیدکنندگان لوازم پیش روی ما گذاشته، الگویی که هیچگاه منتهی به سرنوشت خودروسازی ایران نشده است.
*روزنامه‌نگار اقتصادی
