او در گفتگو با فرهنگ سار درباره چگونگی امیدوار ماندن در بحران‌های دشوار سخن گفت و تاکید کرد: بالاخره وضعیت که این طور نمی‌ماند و پایان شب سیه، سپید است.
مظفری در عین حال یادآوری کرد: در همه زندگی‌ام شرایطی مانند کرونا به یاد ندارم. درست است که بحران‌های گوناگونی را پشت سر گذاشتیم ولی هیچ یک این چنین نبودند. به همین دلیل نمی‌توانم به روشنی و قطعیت بگویم در برخورد با این بحران چه باید کرد.
این کارگردان باسابقه تئاتر ادامه داد: مثلا سال ۵۹ مشغول تمرین نمایشی بودیم که جنگ شروع شد و به ناچار اجرای نمایش‌ها برای مدتی متوقف شد ولی شرایط مثل امروز پیچیده نبود. آن زمان مساله فاصله اجتماعی مطرح نبود، ویروسی وجود نداشت که به این سرعت و از هر طریقی قابل انتقال باشد. به هر حال از آن شرایط گذر کردیم.
مظفری، کرونا را وضعیتی بی‌سابقه در زندگی انسان خواند و افزود: در طول تاریخ انسان‌ها با بیماری‌های گوناگونی مبارزه کرده‌اند؛ وبا، تیفوس و … ولی هیچ یک به اندازه کرونا، دشوار نبوده‌اند.
او درباره حال و احوال خود در دوران کرونا توضیح داد: مدتی است در لاهیجان زندگی می‌کنم و البته به تهران هم آمد و رفت داریم ولی در لاهیجان مشغول برگزاری دوره آموزشی سه ماهه‌ای بودم و قرار بود ادامه پیدا کند و به اجرا برسیم که ناغافل، این ویروس آمد.
این بازیگر، از عشق فراوان هنرجویان جوان خود به تئاتر سخن گفت و ادامه داد: آنها به قدری عاشق بودند که تعطیلی کار و شرایط مبهم تئاتر، به راحتی می‌توانست دلسرد و ناامیدشان کند ولی سعی کردم فعالیت‌مان را به نوعی در گروه واتساپی که داریم، ادامه دهیم تا انرژی بچه‌ها فروکش نکند.
مظفری توضیح داد: به بچه‌ها کتاب و مجله، فیلم و … معرفی می‌کنم و بعد درباره مطالبی که مطالعه کرده‌اند و آثاری که دیده‌اند، بحث و گفتگو می‌کنیم. همین الان هم تصاویری از یک کارگاه آموزشی در رویال شکسپیر لندن برایشان گذاشته‌ام تا بعد از دیدنش، درباره آن صحبت کنیم.
او اضافه کرد: به این شیوه، تا حدودی، انرژی آنان را حفظ کرده‌ام ولی نظرات‌شان در همان گروه هم نشانگر دغدغه‌های جدی آنان است . حاضر بودند به هر راهی، تمرین‌ها را ادامه دهیم و آخرین راه‌حلی که به ذهن‌مان رسید، گرفتن مجوز تمرین از وزارت ارشاد بود که وضعیت لاهیجان بار دیگر قرمز شد و منصرف شدم چون نمی‌توانستم مسئولیت سلامت بچه‌ها را به گردن بگیرم.
این هنرمند با بیان اینکه شرایط کرونایی در همه جا وجود دارد، گفت: ولی برای جوان‌ترها متاسفم. آنان در آغاز راه هستند و کلی امید و ایده دارند. همین گروه‌های جوانی که در تهران تماشاخانه راه‌اندازی کرده‌اند، همه وضعیت دشواری دارند. به همین دلیل این روزها موانع بسیاری وجود دارد که می‌تواند آنان را مایوس کند.
مظفری در پاسخ به این پرسش که شما در این وضعیت، چه راهکاری پیشنهاد می دهید، توضیح داد: پیشنهادم این است که گروه‌ها، سالن‌هایی پیدا کنند و با حمایت دولت، در این سالن‌ها فعالیت‌هایی مانند تماشای فیلم تئاتر، تحلیل نمایشنامه و مطالب تئوریک و … را ادامه دهند تا هم در فضای تئاتر بمانند و از این راه، نوعی نرمش فکری داشته باشند و هم سلامت‌شان به خطر نیفتد.
او اضافه کرد: با این شیوه، می‌توان فاصله اجتماعی را رعایت کرد ولی تمرین تئاتر با ماسک و رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی در گروه های پر جمعیت، شدنی نیست البته فعالیتی مانند نمایشنامه‌خوانی کم‌ریسک‌تر است و شاید به آن هم بتوان فکر کرد تا از این وضعیت بیرون بیاییم.
این هنرمند خاطرنشان کرد: ولی این فعالیت‌ها باید با حمایت دولت باشد. مثلا بودجه اندکی به تهیه ماسک و مواد ضد عفونی‌کننده اختصاص بدهد تا گروه‌ها خودشان سالن را ضد عفونی کنند و … هرچند بودجه وزارت ارشاد ناچیز است ولی آنقدر هست که بتواند از انجام چنین کارهایی حمایت کند.
او در عین حال افزود: البته نمی‌دانم دولت برای حل مساله معیشتی هنرمندان و تنگناهای اقتصادی، چه برنامه‌ای دارد.
مظفری، پتانسیل تئاتر در شهری مانند لاهیجان را بالا توصیف کرد و گفت: خروجی کارگاه‌های تئاتری در این شهر حیرت‌انگیز است. آنان بسیار مشتاق هستند و پیگیر. از شهرهای دیگر هم هنرجو داشتیم، از رشت، شهسوار و حتی رودسر که کمی دورتر است ولی با این شرایط، واقعا نمی‌توان کار کرد.
او در پایان گفت: این روزها فقط برای خرید بیرون می‌روم، آن هم با «انا انزلنا..». متاسفانه برخی از مردم اصلا متوجه وضعیت نیستند و طوری رفتار می‌کنند که انگار اصلا کرونایی نیامده است.
انتهای پیام
