رسول ملاقلی‌پور به مفاهیم سینمای انقلاب و وضوع انسان، انسانی که حوادثی همچون انقلاب اسلامی و دفاع مقدس را پشت سر گذاشته بعد داد و آنها را در آثارش متجلی کرد. او فیلمسازی خودآموخته بود اما بر خلاف دیگر هنرمندانی از این دست، خود را تکرار نکرد. فیلم به فیلم پیش آمد و در تکنیک و روایت به پختگی و کمال رسید. ملاقلی‌پور سینماگری بود که با بلمی به سوی ساحل نشان داد آدم‌های جنگ را می‌شناسد، قهرمانش ایرانی بود و برخلاف بعضی فیلمسازان برای موفقیت به سمت الگوهای غربی نرفته بود.
مردم با فیلم او ارتباط برقرار کردند و این برای فیلمسازی در آغاز راه، امتیازی بزرگ محسوب می‌شد. اگر بلمی به سوی ساحل را با دقت نگاه کنیم متوجه می‌شویم او در ساخت فیلم اکشن، چقدر ماهر و هوشمند بود. اما در همین مرحله متوقف نشد، در فیلم‌های بعدی‌اش مضامین عمیق عرفانی و ملی را می‌شود دید. در فیلم مزرعه پدری در ستایش وطن و قهرمانانش مرثیه‌ای سرود که بوی افتخار می‌داد.
وجه اعتراضی شخصیت رسول، همواره مورد بحث بوده. او همواره با مشکلات و موانع در کارش روبرو بود، بسیاری از مدیران مانع کارش می‌شدند و او در فیلم‌هایش این مشکلات را نشان می داد. تحمل جامعه ای که پس از جنگ، به دامن منفعت طلبی و مادی گرایی افتاده برای او ساده نبود. پس هوشمندانه، این شکاف را در فیلم‌هایش به تصویر می کشید، متهم می شد که خشمگین و پرخاشگر است، اما این طغیان روحی آزاد در برابر مدیرانی بود که محافظه کار بودند و او را در قالب هنرمندی که می‌خواهد واقعیت را بیان کند، نمی پذیرفتند.
بعضی معتقدند فیلم‌های اجتماعی او نسبت به آثاری که درباره دفاع مقدس ساخته ضعیف تر هستند، من چنین اعتقادی ندارم. او سینماگری بود که تحولات مهمی همچون انقلاب اسلامی و دفاع مقدس را درک کرده بود، از عکاسی به دنیای سینما پا گذاشته بود و نگاهی جست‌وجوگر داشت. فیلم های اجتماعی او سندی از یک دوران است. شخصیتی که با جنگ خو گرفته یا متاثر از جنگ بوده، زمانی که پا به جامعه می‌گذارد با بحران های مختلفی مواجه می شود. قهرمان آرمانگرا و عدالت طلب او در شهر تنهاست.
شاید بعضی از این فیلم‌ها حالا و در مواجهه مجدد کهنه شده باشند یا کارکرد گذشته را نداشته باشند، این برای اثر هنری طبیعی است زیرا متاثر از روزگار تولید و نمایش است. اما با دیدن این فیلم‌ها می‌توان به حقیقتی پی برد که ملاقلی‌پور به عنوان فیلمساز می‌دید و زودتر از بعضی مسئولان کشف می‌کرد و نسبت به آن هشدار می‌داد. سینمای اجتماعی ایران، روندی پر فراز و نشیب داشته. ساخت فیلم اجتماعی آسان نیست؛ زیرا فیلمساز باید جامعه و پیچیدگی‌هایش را بشناسد. در تاریخ سینمای ایران فیلمسازان بزرگی بوده‌اند که پس از پیروزی انقلاب اسلامی نتوانسته‌اند جایگاهی که پیشتر داشتند حفظ کنند، به این دلیل که شناخت کامل و درستی از تحولات و فضای تازه نداشتند. اما رسول، به عنوان سینماگری که در دل جنگ رشد کرده بود جامعه را درست می‌دید و متوجه بود ارزش‌هایی که در دوران دفاع مقدس وجود داشت، کمرنگ شده است.
مقایسه کردن سینماگران یک نسل با هم عادلانه و درست نیست. فیلمسازان در ایران بسیار متاثر از شرایط و حمایت‌هایی هستند که گاهی وجود دارد و گاهی از آنها دریغ شده است. در سینمای ایران، حمایت مستمر از فیلمسازان وجود ندارد. حتی آنانی که گمان می کنیم همواره از مواهبی برخوردارند گاه با مشکلات بزرگی در تولید و نمایش فیلم‌هایشان مواجه شده‌اند. دلیل ماندگاری بعضی فیلمسازان قدرت آنها برای سازگاری با مشکلات است.
مرگ نابهنگام رسول ملاقلی‌پور امکان خلاقیت و شکوفایی حرفه‌ای را از او گرفت و این موضوع، دریغ‌آور است. اگر زنده می‌ماند و فرصت می‌کرد بیشتر می‌آموخت و تاثیری فزاینده بر سینماگران نسل‌های پس از خود می‌گذاشت. سینمای دفاع مقدس در سال‌های اخیر در وجه تکنیکی پیشرفتی آشکار داشته و تجربیات گرانبهایی در این زمینه داشته‌ایم. طبیعی است به دلیل شرایط اقتصادی، تولید فیلم جنگی در نهادهایی خاص محدود شده و نمایش و اکران آن هنوز با موانع مختلف مواجه می‌شود. اما آثاری که در این یک دهه اخیر ساخته شده نشان دهنده این است که سینماگران در بعد تکنیکی پیشرفت کرده و متبحر شده‌اند، اما باید بپذیریم واقعیت، از آن جنسی که در سینمای رسول، دیده می‌شد در این فیلم‌ها غایب است.»
شانزدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مقاومت در دو زمان ۳۱ شهریور تا ۶ مهر همزمان با هفته دفاع مقدس در بخش‌های مدافعان سلامت، جشنواره جشنواره‌ها و انتخاب استانیِ بخش فیلمسازان بسیجی و نشان رسول و یکم تا هفتم آذر همزمان با هفته بسیج در بخش‌های سینمای ایران و جهان، سیدالشهدای مقاومت، روایت قلم، نقد و پژوهش تحلیل و انتخاب برگزیدگان ملی «فیلمسازان بسیجی» به دبیری مهدی عظیمی‌میرآبادی به همت انجمن سینمای انقلاب و دفاع مقدس بنیاد فرهنگی روایت فتح برگزار می‌شود.
