به گزارش روز شنبه گروه آموزش فرهنگ سار از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، نانومواد کربن سیاه و سیلیس بی شکل در محصولات مصرفی گوناگون از قبیل محصولات لاستیکی، مواد عایق استفاده می‌شود. اگرچه این مواد به‌طور معمول به صورت کلوخه‌ای در مجموعه‌هایی با ابعاد بزرگ‌تر از نانومقیاس وجود دارند، اما احتمال بالقوه مواجهه کارگران با مخاطرات این مواد در گستره نانومقیاس وجود دارد.
با وجود استفاده گسترده از این نوع نانومواد، تاکنون تعیین مقدار غلظت هر نانوماده مشخص در محیط‌های دارای گردوغبار مخلوط مانند یک محیط تولیدی چالش برانگیز بوده است و به‌عنوان مانعی برای تدوین حدود مواجهه شغلی ویژه نانومواد شناخته می‌شود.
این استاندارد، رهنمودهایی را برای تعیین مقدار و شناسایی غلظت نانوذرات کربن سیاه و سیلیس بی شکل در هوا بر اساس اندازه در نمونه‌های هوای جمع‌آوری شده در یک محیط تولیدی صنعتی دارای گردوغبار مخلوط ارائه می‌کند. این استاندارد برای نمونه‌های هوای جمع‌آوری شده روی بسترهایی از جنس پلی‌کربنات به وسیله یک نمونه‌بردار آبشاری الکتریکی فشار پایین تعریف شده است.
این استاندارد برای نمونه برداری در محیط‌های تولیدی که تنوعی از انواع ذرات در سراسر جو آن وجود دارد، مناسب است. این استاندارد فقط برای محیط‌هایی با هواسل‌های متمایز از لحاظ فیزیکی و شیمیایی یا شرایطی که مداخله‌گرها (برای مثال منابع با سوخت دیزلی) می‌توانند کنترل شوند، قابل اجرا است.
در روش بیان شده در استاندارد به منظور شناسایی نوع نانوذرات، نمونه‌های جمع‌آوری شده توسط نمونه‌بردار آبشاری الکتریکی فشار پایین، با استفاده از TEM و EDS به ترتیب برای ریخت‌شناسی نانوذرات و تعیین ترکیب‌بندی عنصری آنها آنالیز می‌شوند. سپس اطلاعات به‌دست آمده به همراه غلظت نانوذرات بر حسب اندازه آنها (به وسیله نمونه بردار آبشاری الکتریکی فشار پایین تعیین می‌شود)، برای تعیین غلظت مواد مورد نظر بر حسب اندازه استفاده می‌شوند.
برای تدوین این استاندارد ملی، از استاندارد بین‌المللی ایزو به شماره ۲۱۳۶۱ به‌عنوان منبع استفاده شده که در سال ۲۰۱۹ توسط سازمان بین‌المللی استاندارد (ایزو) منتشر شده است. این استاندارد ملی به همت دبیر تدوین استاندارد و متخصصانی از دانشگاه‌های کشور، سازمان ملی استاندارد، شرکت‌های مرتبط و کارشناسان ستاد توسعه فناوری نانو تدوین شد.
