به گزارش روز چهارشنبه فرهنگ سار از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، محققان دانشگاه مالاگا، مرکز نانوپزشکی و زیست‌فناوری اندلس و موسسه فناوری جزایر قناری در یک کار مشترک این پوشش پلیمری را ارایه کردند، این پوشش از جنس دندریمر روی ایمپلنت‌ها می‌تواند به اتصال بهتر آنها به بافت استخوانی کمک کند.
همچنین استفاده از دارو در دندریمرها موجب کاهش میزان عفونت در ایمپلنت‌ها می شود. به تازگی نتایج این پروژه در نشریه Polymers به چاپ رسیده است.
ایمپلنت‌های تیتانیومی با نانوساختارهای سه بعدی شاخه‌دار موسوم به دندریمر پوشش داده شده‌اند که به‌عنوان پلی میان تیتانیوم و استخوان عمل می‌کند، این پوشش همچنین حاوی مواد است که تشکیل بافت جدید در سطح پروتز را تسهیل می‌کند، به گفته محققان، این مولفه موجب تضمین کاشت موفق پروتز در بدن می‌شود که این‌کار با تسهیل اتصال اجزاء بدن به پروتز صورت می‌گیرد.
به گفته محققان، پوشش ایمپلنت فلزی با دندریمر موجب بهبود چسبندگی سلول‌ها به سطح تیتانیوم می‌شود و زیست‌انطباقی ایمپلنت را بهبود می‌دهد، از این فناوری می‌توان برای تجهیزاتی نظیر پروتز کامل فک، لگن، زانو و همچنین کاشت دندان استفاده کرد، این فناوری می تواند عمر ایمپلنت‌های قابل کاشت در بدن را که حدود ده سال عمر دارند، افزایش دهد.
روشی که پژوهشگران در این پروژه به کار بردند موجب بروز ویژگی‌های منحصر به فردی در ایمپلنت‌ها می‌شود که در نهایت، یک ساختار یکپارچه و زیست‌سازگار را به وجود می‌آورد که باعث سایش کمتر می‌شود، همچنین امکان کنترل ترکیب شیمیایی داروی مورد استفاده در ایمپلنت فراهم می‌شود که با این کار می‌توان مانع از عفونت و پس‌زدن ایمپلنت شد.
محققان بخش‌هایی از پروتئین‌هایی که بدن به‌صورت طبیعی برای تشویق اتصال ایمپلنت به استخوان تولید می‌کند، نظیر فیبرونکتین را در این دندریمرها به کار گرفتند، این مولکول‌ها موجب ترغیب رشد سلول‌های استخوانی در اطراف ایمپلنت می‌شود، وجود دندریمر که ساختار شاخه‌ای دارد در این فرآیند بسیار موثر است، شاخه‌ها می‌توانند به بافت استخوان قلاب شده و به همین دلیل، اتصال بین بافت و ایمپلنت تقویت می‌شود.
