سه شنبه, ۸ خرداد ۱۴۰۳ / ۰۷:۱۲:۳۱
بی‌مردم
با اینکه خلق بر سر دل می‌نهند پا شرمندگی نمی‌کشد این فرش نخ‌نما
بهلول‌وار فارغ از اندوه روزگار خندیده‌ایم! ما به جهان یا جهان به ما
کاری به کار عقل ندارم به قول عشق کشتی‌شکسته را چه نیازی به ناخدا
گیرم که شرط عقل به جز احتیاط نیست ای خواجه! احتیاط کجا؟ عاشقی کجا؟
فرق میان طعنه و تعریف خلق نیست چون رود بگذر از همه سنگریزه‌ها
خوب از بد
با لب سرخت مرا یاد خدا انداختی روزگارت خوش که از میخانه، مسجد ساختی
روی ماه خویش را در برکه می‌دیدی ولی سهم ماهی‌های عاشق را چه خوش پرداختی
ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی
من به خاک افتادم اما این جوانمردی نبود می‌توانستی نتازی بر من، اما تاختی
ای که گفتی عشق را از یاد بردن سخت نیست «عشق» را شاید، ولی هرگز «مرا» نشناختی
فاضل نظری غزلی از «کتاب» می‌خواند
[video width="480" height="360" mp4="http://farhangsar.ir/wp-content/uploads/2022/11/شعر-فاضل-1.mp4"][/video]
